Mijn vader, die vandaag precies 4 jaar geleden is overleden, was mijn eerste leraar ‘vreemde talen’.
Hij leerde mij nl. 2 woorden Duits : Bitte schön en Danke schön. Deze 2 woorden kon ik toen gebruiken bij een bezoek aan mijn oom die in dienst zat in Duitsland. Ik was 3 en ik was tweetalig!
‘Tuurlijk niet! Maar ik deed het gewoon, ik durfde. En vandaag durf ik nog steeds. Ik ben -in mijn dromen- perfect zestalig. In de werkelijkheid helaas niet, maar ik durf…
Ik durf Frans, Nederlands, Engels, Duits, Spaans, Italiaans te spreken en ik red me wel, ik communiceer. Daar gaat het om!
En als ik even twijfel hoor de stem van pa die zegt: ‘Je spreekt sowieso beter Spaans dan zij Frans!’ en zo is dat !
Mijn advies ? Durf te spreken !
En Pa… Danke schön !
